Onlangs bereikte ons het droevige nieuws dat Jacqueline van den Akker op 76-jarige leeftijd is overleden. Jacqueline zette zich in voor de buurt: eerst in het Zeeheldenkwartier en later voor buurt Singels in Ypenburg, Maar al vrij snel was ze actief voor het hele stadsdeel met in het laatst vooral voor de Seniorensoos in het Piet Vink Centrum waar ze enorm gemist gaat worden. In het AD is haar indrukwekkende levensverhaal gepubliceerd en met toestemming delen we dat ook graag op onze website met u.
Overgenomen uit het AD van 11-04-2023 – auteur Nicolette van der Werff
Van wieg tot graf- Jacqueline zette zich in voor haar buurtje: Ze was de admiraal van het Zeeheldenkwartier
Ze werd opgepakt en vastgezet toen ze de bomen in de Elandstraat voor kap wilde behoeden. Jacqueline vocht voor haar buurtje. Eerst het Zeeheldenkwartier later Ypenburg. Deze keer in de rubriek Van Wieg Tot Graf het levensverhaal van Jacqueline van den Akker – de Roo (7 september 1946 – 6 maart 2023).
Ze woonde begin jaren 70 met man en twee dochtertjes aan de Haagse Vondelstraat toen werd aangekondigd dat de bomen aan de Elandstraat zouden worden omgehakt. Een buurvrouw, Ans Dekker van de Piet Heinstraat, was het daar niet mee eens en trok haar mond open.
Jacqueline besloot, met andere jonge moeders, Ans te helpen. Met elkaar richtten ze ‘De Groene Eland’ op. Tijdens het plakken van affiches in het donker, met daarop een aankondiging voor een buurtvergadering, werd ze opgepakt en vastgezet op het politiebureau. Erg onder de indruk was ze niet. Het maakte haar vastberaden.
Voerde met verve het woord
De Groene Eland werd een bewonersorganisatie met een eigen pand aan de Piet Heinstraat. De actieve leden waren vooral jonge vrouwen die er niet voor terugschrokken om met wandelwagens en al naar gemeenteraadsvergaderingen te gaan.
Toen de aanleg van een speeltuin aan de Hemsterhuisstraat werd besproken kreeg de bode van het gemeentehuis een hartverlamming toen meer dan vijftig moeders met hun kinderen en wandelwagentjes op de stoep van de Javastraat stonden en zich niks aantrokken van zijn bezwaren. Jacqueline voerde met verve het woord en iedereen kwam binnen.
De inwoners van het Zeeheldenkwartier waren tot dan toe los zand geweest. De ‘kakkers’ uit de Ruyterstraat of de Van Galenstraat hadden immers nooit contact met de ‘gewone’ mensen uit de straten achter de Veenkade. Jacqueline en De Groene Eland verenigden de buurt. Niet alleen met acties voor een goed verkeersplan of een strijd tegen de leegstand in de wijk.
,,We moeten ook wat leuks doen’’, wist Jacqueline die aan de wieg stond van het Zeeheldenfestival. Om aan budget te komen ging ze met haar vriendinnen met collectebussen langs de deuren. Met de paar duizend gulden die werd opgehaald werden kraampjes gehuurd, een podium opgebouwd en bandjes geboekt. Het Zeeheldenfestival bestaat nog steeds en is iedere zomer een groot succes.
Het waren in de jaren 70 vooral de vrouwen van het Zeeheldenkwartier die in actie kwamen. De mannen werkten overdag en pasten ’s avonds op de kinderen. Regelmatig waren er late vergaderingen met ambtenaren en de wethouder. De vrouwen van De Groene Eland werden er steeds beter in.
Aanvankelijk waren de geschreven en ongeschreven regels van de politiek en de gemeente een mysterie. Ze leerden echter snel. Onder meer dat gezellig napraten in café de Kroon aan de Zoutmanstraat vaak efficiënter was dan met het mes op tafel vergaderen. ,,In de Kroon hadden we geen schijn van kans tegen jullie’’, zou een ambtenaar later lachend bekennen.
Volkomen op haar plek
Toen de vrijwilligersclub, die De Groene Eland was, een betaalde kracht voor een paar uur mocht aannemen, werd dat Jacqueline. Ze rondde haar hbo-studie voor het opbouwwerk af en ging werken voor Stichting Boog in Den Haag Zuid-West. In de wijk was ze volkomen op haar plek.
Toen de dochters het huis verlieten, verhuisden Jacqueline en haar man naar Ypenburg. Daar werkte ze ook voor stichting Boog waar de regel gold dat werk en privé niet mochten mengen. Ze moest zich dus nog even rustig houden in haar nieuwe buurtje.
Het ziek worden van haar man, en zijn overlijden, zorgde voor een pas op de plaats. Maar niet voor lang. Vanaf haar pensioen in 2011 had ze haar handen vrij om zich als betrokken burger met haar eigen wijkje te bemoeien.
Ze werd bestuurslid van de bewonersorganisatie Singels en zat als vertegenwoordiger in het Bewoners Platform Ypenburg. Daarnaast was ze heel actief voor de seniorensoos in het Piet Vinkcentrum. Wethouder Piet Vink had ze persoonlijk goed gekend in haar tijd in het Zeeheldenkwartier.
Geridderd voor al haar inzet
De twee hadden elkaar leren waarderen. Toen er een naamsverandering van het wijkcentrum dreigde maakte Jacqueline kort en krachtig duidelijk dat Piet Vink ‘hoe dan ook’ zou blijven. Jacqueline was een actief lid van Midi. De jeu-de-boulesvereniging waar ze heel veel voor deed en, bijna vanzelfsprekend, in het bestuur zat. Dat ze geridderd werd voor al haar inzet voelde goed. Die erkenning deed haar veel.
De diagnose alvleesklierkanker kwam volkomen onverwacht. Jacqueline reageerde nuchter en praktisch. Ze droeg haar bestuurstaken over en nam afscheid van de mensen om haar heen. Jacqueline van den Akker – de Roo overleed na een rijk leven op 76-jarige leeftijd.
